Ze świata

Ukraina

Pierwsza po wojnie procesja na ulicach

Pierwszej powojennej procesji Bożego Ciała, która przeszła ulicami Lwowa, 6 czerwca przewodniczył abp Mieczysław Mokrzycki. Procesja przeszła z katedry łacińskiej przed kościół św. Marii Magdaleny. Przed rozpoczęciem Mszy św. w katedrze abp Mokrzycki wyraził solidarność i zapewnił o bliskości lwowskiego Kościoła z narodem polskim z uwagi na powódź. - Nie minął szok po smoleńskiej tragedii, która ujawniła naszą solidarność z tragicznie zmarłymi, z rodzinami ofiar w Polsce, a już nadszedł czas, by pójść z pomocą do poszkodowanych przez powódź - zauważył Metropolita Lwowski i wzywał: - Polecajmy Bogu ofiary powodzi i prośmy, aby i nas bronił od kataklizmów.
W homilii abp Mokrzycki nazwał procesję z Najświętszym Sakramentem prawdziwą drogą za Panem. Duchowieństwo i wierni ze wszystkich parafii miasta oraz klerycy Lwowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Brzuchowicach modlili się po polsku i ukraińsku. Procesja przeszła do czterech ołtarzy - pierwszy ustawiony był przy tablicy ku czci sługi Bożego Jana Pawła II przed katedrą, następne przed figurą Matki Bożej na placu Mickiewicza, w parku przed Uniwersytetem im. Iwana Franki oraz przed kościołem św. Marii Magdaleny, który do dziś nie został zwrócony Kościołowi rzymskokatolickiemu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Komentarz

Bajki

Reklama

Koniec życia ponad stan? Wszystko wskazuje na to, że dłużej nie da się żyć na konto przyszłych pokoleń, bo rozmiary długu publicznego w wielu państwach osiągnęły dramatycznie niebezpieczny, a gdzie indziej tylko i aż mocno niepokojący poziom.
Zaciskają pasa Grecy, z pięknego snu budzą się Hiszpanie i Portugalczycy, podobnie czynią Niemcy, a nowy węgierski rząd odkrywa budżetowe tricki stosowane przez poprzedników, które służyły temu, żeby czasem nie burzyć przekonania, że wszystko idzie jak po maśle.
Na ulice Hiszpanii wyszły miliony pracowników budżetówki w proteście przeciwko obniżkom zarobków, zamrożeniu rent i emerytur oraz cięciom socjalnym. Trudno się dziwić tym ludziom, że walczą o swoje. Przecież w kampaniach wyborczych co rusz słyszą, że wszystko jest możliwe, a po oddaniu głosu na konkretnego kandydata czeka ich z pewnością bajkowa przyszłość. Dziś już nikt z liczących się polityków nie powie twardo i wyraźnie, że życie nie jest i nigdy nie będzie bajką. Pora przestać robić sobie nadzieje i bujać w obłokach.
Tomasz Musiał

Ludzie

Patriarcha Cyryl

Zwierzchnik Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (RKP) - patriarcha moskiewski i Wszechrusi Cyryl 4 czerwca przebywał z wizytą duszpasterską w eparchii (diecezji) smoleńskiej i wiaziemskiej. Udał się m.in. do wsi Gniezdowo w rejonie smoleńskim, gdzie znajduje się Kompleks Memoriałowy „Katyń”. Uczcił pamięć spoczywających tam Rosjan i Polaków - ofiar stalinowskich represji oraz zapoznał się z budową świątyni pw. Zmartwychwstania Chrystusa, mającej upamiętnić ofiary represji komunistycznych. Następnego dnia patriarcha Cyryl udał się na miejsce katastrofy polskiego samolotu w Smoleńsku, by uczcić pamięć prezydenta Lecha Kaczyńskiego i pozostałych ofiar katastrofy. Odprawił nabożeństwo za spokój ich dusz. - Na tym miejscu, bolesnym i tragicznym, gdzie skończyło się życie Prezydenta Polski i towarzyszących mu osób, a także prawosławnego biskupa Mirona, chciałbym jeszcze raz wyrazić głębokie współczucie całemu narodowi polskiemu - powiedział patriarcha Cyryl.

Wielka Brytania

Kraj antykatolicki?

Brytyjscy katolicy zaprotestowali przeciwko decyzji stacji telewizyjnej Channel 4, która realizację filmu o Benedykcie XVI zleciła Peterowi Tatchellowi - gejowskiemu aktywiście, otwarcie głoszącemu pogardę dla Kościoła katolickiego. 60-minutowy program, zrealizowany przez człowieka zrównującego katolicyzm i faszyzm, ma zostać wyemitowany w czasie poprzedzającym wizytę Benedykta XVI w Wielkiej Brytanii.
Tatchell, założyciel organizacji „Protest the Pope”, uważa, że Papież jest „nieodpowiednim gościem” na Wyspach Brytyjskich.
Według byłej brytyjskiej minister zdrowia Ann Widdecombe, działanie Channel 4 ma na celu wywołanie skandalu i kontrowersji. - Myślę, że to potwierdzi opinię, iż Wielka Brytania jest krajem głęboko antykatolickim - dodaje katolicka toryska.

Krótko

Dlaczego Rosjanie już na wstępie jako przyczynę katastrofy pod Smoleńskiem wykluczyli usterkę samolotu? Okazuje się, że remontowany niedawno w Samarze Tu-154 M miał ubezpieczenie na 53,1 mln zł. W przypadku dowiedzenia niesprawności maszyny całą sumę musiałyby uiścić zakłady w Samarze.

Czterej rosyjscy żołnierze przyznali się do okradania konta Andrzeja Przewoźnika - jednej z ofiar katastrofy pod Smoleńskiem. Żołnierze ochraniający teren katastrofy zabrali jego karty kredytowe i przez kilka dni płacili nimi za jedzenie i alkohol. Ktoś inny próbował również używać kart posłanki Aleksandry Natalli-Świat, ale jej karty były zablokowane. Przy okazji rzecznik rządu Paweł Graś wywołał dyplomatyczny skandal, oskarżając o kradzież milicjantów z OMON-u.

Polski rząd w Brukseli. Bezprecedensowa była wizyta Donalda Tuska i prawie całego polskiego rządu w Komisji Europejskiej. Tusk przedstawił priorytety polskiego przewodnictwa w Unii Europejskiej, które przypada na drugą połowę 2011 r.

Barack Obama przedłużył sankcje dla Białorusi. Nadal do USA wstępu nie ma Aleksander Łukaszenko i dziewięciu wysokich urzędników białoruskiego państwa.

Rada Bezpieczeństwa ONZ nałożyła najostrzejsze do tej pory sankcje na Iran. Nie można m.in. sprzedawać Iranowi broni ciężkiej ani realizować transakcji z irańskimi bankami finansującymi program nuklearny.

Rosja prowadzi rozmowy z Iranem o budowie elektrowni jądrowych w tym kraju - przyznał szef rosyjskiej dyplomacji Siergiej Ławrow. A jeszcze dzień wcześniej Rosja głosowała za sankcjami wobec Iranu za wykorzystywanie energii atomowej do celów wojskowych.

Litewski Sejm w drugim czytaniu zaaprobował projekt nowej wersji ustawy o oświacie, która zakłada m.in., że w szkołach z polskim językiem nauczania część przedmiotów ma być wykładana w języku litewskim.

Strony informacyjne opracowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego, KAI i BP KEP.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan