Patrz! Las stempli wypełnił nowy kościół w Klichach:

Stoją na baczność smukłe, z korzeni wydarte;

W starym kościele Tobą ludzki las oddycha

Wzruszony, że odchodzisz pełnić wieczną wartę.

Pan wezwał, więc zostawiasz bez żalu, dla innych

Dzieło nie dokończone - owoc wielkich pragnień,

Jak Mojżesz z wysokiego Nebo widzisz kościół czynny,

Gdy rośnie na tej ziemi według Bożych łaknień.

Przewyższyłeś swą pracą wielkich głosicieli,

Którzy winni przed Tobą w pokorze zamilknąć,

Zanim w bliźnich wyniosłą pogardą uderzą,

Bo Pan knotka nie zgasił, zwiędłym dał zakwitnąć.

Wierzę, że Twego życia obumarłe ziarno

Wyda jeszcze w przyszłości plon tym, co zostali,

Tak się dzieje, gdy kapłan duszą swą ofiarną

Porywa dla Chrystusa, idąc z Nim na fali.

Za Tobą więc w orszaku podąża świetlistym

Kapłańskiej codzienności dokonań nie mało,

Zabrałeś je jak prorok na rydwan ognisty,

Teraz, gdy sam zamilkłeś, głoszą Panu chwałę.

W dłoniach Twych spracowanych dwie sylwetki świątyń:

Na wzgórzu Siemiatycz Stacji i w parafii Klichy,

W Nurzeckim zaś kościele robiłeś porządki,

Aby piękniał dom Boży, jak wyniosłe szczyty.

Nie żądałeś, choć mogłeś oczekiwać cudu,

Żeby jeszcze powrócić z radością do swoich,

Doprowadzić do skutku czas podjętych budów,

Lecz Twe życie jest cudem, który ból ukoi.

O, kapłaństwo owocne, spełnione ofiarnie,

W Twoim życiu tak zacnym, nasz księże Romanie,

Pan będzie Twą nagrodą, On sam Cię przygarnie,

W wiecznym domu, ufamy, mieszkanie dostaniesz.

Ty dałeś nam, zebranym na Twoim pogrzebie

Lekcję złożoną z czynów miłością szlachetnych,

Jakbyś mówił z pogodą: "Do widzenia w niebie,

W Bogu złóżcie nadzieję, przyjdzie życie wieczne!".

Wierzę, że miną lata, nie wiem, jakie będą,

Ludzie, którzy Cię znali, przechowają skrzętnie,

Jak było w dawnych czasach - otoczą legendą:

Wdzięczna pamięć przechowa, żeś żył zawsze pięknie!

Klichy, 2 lipca 2002 r.