Od tragedii do mobilizacji

Zgrabny domek prezentuje się optymistycznie w pełnym wiosennym słońcu, w oknach firanki, kwiat na parapecie. Spotykamy się mniej więcej w środku Koczanowa; daleko od Kielc, to już powiat Proszowice, województwo małopolskie, ale nadal obszar diecezji kieleckiej. Waldemar Klimek i grupka mężczyzn najbardziej zaangażowanych w budowę, wciąż na nowo przeżywają tragedię i działania na placu budowy.
Dom braci Klimków był stary i zaniedbany, dawno pamiętający lepsze czasy, mógł mieć nawet ponad sto lat. Była w nim i szkoła, i karczma żydowska, i skup mleka. Cztery pokolenia tutaj przemieszkały.
W tamten fatalny listopadowy wieczór Waldemar oglądał telewizję u sąsiadów, a Henryk prawdopodobnie zasnął, i czy to od papierosa, czy od piecyka - pożar rozprzestrzenił się natychmiast. Ratowali, ale ogień był szybszy, Henryka Klimka nie uratowano, a z domu została kupka popiołu i smutne zwęglone fragmenty. - Nieszczęście i fatalny zbieg okoliczności - mówią dzisiaj. - Ja wtedy nie myślałem, nie oceniałem. Po takiej tragedii nic nie umiałem powiedzieć - dodaje Waldek.
Na drugi dzień szybka narada na pogorzelisku: trzeba coś zrobić, pomóc Waldkowi. Razem wychowywaliśmy się, razem do szkoły, dobre z nich chłopaki, uczciwe… - To zasługa Marka Kaczora i sołtysa Staszka Kukuły - stwierdzają dzisiaj, gdy odbudowa szczęśliwie się udała. Bo wtedy, na tamtym pogorzelisku, zapadła decyzja: odbudowujemy. 3 grudnia zwołali zebranie, na którym zjawiło się 22 mieszkańców. Ustalili po 100 zł z każdego domu. Nie sprzeciwił się nikt.

Na placu budowy

Mieszkańcy Koczanowa są skromni i pracowici. Nie dostrzegają niczego specjalnie wielkiego w tym fakcie, ale „100 zł od numeru” w dobie kryzysu, w czasach zanikania tradycyjnych więzi międzyludzkich, sąsiedzkich - gest musi robić wrażenie.
Klimek zamieszkał u państwa Bieńków, a tymczasem przy ciepłej i pogodnej początkowo zimie - budowa ruszyła (najpierw załatwianie formalności, pozwoleń itp.). Kierował nią Mariusz Gorczyca, doświadczony w branży budowlanej, który był na placu „dzień w dzień, od rana do wieczora, śniadanie jadł razem z obiadem”. Pomagali mu Robert i Tomasz Gorczyca, każdego dnia do budowy stawali inni ludzie tak, aby nie było zastoju. Ot, choćby Józef Majcherczyk - reprezentant starszego pokolenia, 78 lat, założyciel straży pożarnej, a „łopatą śmigał jak młody”.
Zbigniew Kaczmarczyk pochodzi z Krakowa, a stąd, z Koczanowa - jego mama, tutaj ma swój oddziedziczony kawałek miejsca na ziemi, gdzie czuje się o niebo lepiej niż w Jaworzni (tam obecnie mieszka na stałe). Zna tutaj wszystkich jak swoich. Dla Waldka kupił i przywiózł glazurę na posadzkę. Bywa w Koczanowie co 2 tygodnie, więc mógł oceniać szybkie tempo prac i „nadzwyczajne, wzruszające zaangażowanie całej wsi”.
Sołtys Stanisław Kukuła, Marek Kaczor, Rafał Klimek, Zbigniew Kaczmarczyk, Józef Majcherczyk, Wiesław Czarnecki, Roman Szczygieł jeszcze raz w ciepłą marcową sobotę, przy stole wystawionym przed remizę (też sami ją zbudowali, podobnie szkołę), wspominają tamtą mobilizację. Przeglądają zdjęcia, dorzucają kolejne nazwiska zaangażowanych w sprawę: Wiesław Przededwórny, Mariusz Przededwórny, Paweł Przededwórny, Jacek Wieczorek, Hieronim Cichy, Włodzimierz Klaza, Andrzej Bieniek, Paweł Bieniek, Artur Bieniek, Krzysztof Libura i jeszcze inni, których wymienić nie sposób, bo to niemal wszyscy mężczyźni ze wsi. - Pracowaliśmy jak jedna wielka rodzina. Była to okazja dla wszystkich do spełnienia dobrego uczynku - ocenia Marek Kaczor.

Społeczny (wy)czyn w statystyce

Sołtys Kukuła sumiennie spisał i obliczył ile, kiedy, kto, co. Razem studiujemy protokół.
W efekcie zbiórki „od każdego numeru” zebrano 5670 zł. Ks. Czesław Parkita, proboszcz z Bobina (Koczanów należy do parafii Bobin), udostępnił puszki i zorganizowano zbiórkę po Mszach św. w jedną z niedziel - zebrano ponad 2 tys. zł. Bank Spółdzielczy w Proszowicach, gmina (opieka społeczna) - kolejne prawie 4 tys. zł. Caritas Kielecka także wsparła odbudowę finansując zakup więźby dachowej i blachy na przykrycie (ponad 4,5 tys. zł). „Prywatni przedsiębiorcy sponsorowali część materiałów budowlanych” - czytamy w sprawozdaniu. To np. okna, drzwi wejściowe z futryną, deski, drut zbrojeniowy, piach. Wśród darczyńców byli mieszkańcy Proszowic, Donatkowic, Bobina, Kazimierzy Wielkiej. Straż pożarna w Koczanowie udostępniła energię na czas budowy. Wartość materiałów dostarczonych przez sponsorów wynosi 7 tys. zł. Całkowity kosztorys budynku zamknął się kwotą 30 tys. 732 zł (na dzień dzisiejszy), a mieszkańcy przepracowali 950 roboczogodzin.

„My Waldka przypilnujemy”

- Waldek, a byłeś ty dzisiaj w kościele? - pyta wprost Wiesław Czarnecki. Jest sobota, więc szybko wyjaśnia, że mają w parafii rekolekcje, a „kto jak to, a Waldek ma chyba za co Bogu dziękować!”. - Jako rodzina wiejska będziemy mu patrzeć na ręce. Nie może dnia spędzać przed telewizorem, który dostał, praca czeka - mówi Marek Kaczor.
Waldek Klimek ma ponad 50 lat, trudno więc o stałą pracę, ale od dawna dobrze sobie radził w robotach sezonowych, rolniczych, gospodarczych, których w okolicy nie brakuje. Na przykład? - Na przykład przy budowie tuneli foliowych. Waldek umie to robić, a gospodarze o nim pamiętają. Czuwa nad nim opieka społeczna i Caritas Kielecka z placówki w Proszowicach, skąd np. przez całą zimę dowożono mu posiłki i gdzie zawsze obowiązkowo może liczyć na miejsce przy wigilijnym stole lub na wielkanocne święcone.
Dzięki wyjątkowej w obecnych realiach społecznych mobilizacji całej wsi, Waldemar Klimek zamieszkał w nowym domku już 25 stycznia 2012 r., tuż przed wielką falą mrozów. Uf, zdążyli; kobiety uszyły firanki, M. Kaczor ofiarował meble, podłączono prąd. Jeszcze do wykończenia jest drugi pokój, będzie też łazienka. Skromnie, bo i Waldek jest skromny - razem 40 m², ale schludnie, słonecznie. Optymistycznie.
Z czasem Waldek chciałby się ogrodzić na tej swojej ojcowiźnie. - Jestem wdzięczny całej mojej wsi. Niech im Bóg wynagrodzi - mówi.