Mieszają się kolory habitów na mapie osób życia konsekrowanego diecezji sandomierskiej: niebieskie z czarnymi, białe z brązowymi, szare i w innych tonacjach. Każdy kolor habitu ukrywa gorące serce, które zapragnęło spalać się dla Pana Boga przez służbę drugiemu człowiekowi. Uśmiech spod welonu kierowany jest od rana do ciemnych nocnych godzin w stronę nieba i ziemi, a Bóg na uśmiech ludzkiego serca odpowiada swoim - czasami niezrozumiałym dla człowieka.
W Mokrzyszowie pod Tarnobrzegiem Pan Bóg do tych, które Go wybrały na całe swoje życie, uśmiechnął się cierpieniem. Cierpieniem drugiego człowieka, któremu zapragnęły służyć, i cierpieniem ofiarowanym Jemu, kiedy zapytał o tak wielkie zaufanie. Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Starowiejskich przybyło tutaj dość dawno, prawie sto lat temu, w 1928 r. Są tutaj, bo są bardzo potrzebne - jak zresztą w każdy miejscu, w którym się pojawiają: na misjach, przy parafiach, w szkołach, w domach opieki prowadzonych przez Zgromadzenie. Od czasów Edmunda Bojanowskiego, kiedy powstały, napełniają każdy zakątek Polski i świata swoim uśmiechem i naśladowaniem Matki Bożej, którą obrały sobie za Patronkę i wzór naśladowania Jej Syna: bo Maryja to najprostsza i najwłaściwsza droga do Chrystusa - jak pokazał im Ojciec Założyciel.
Mokrzyszowski Dom położony jest obok parafialnego kościoła, w którym od kilku lat proboszczem jest ks. Wojciech Adamczyk. Siostry śmieją się, że to nie jest proboszcz, tylko ich kapelan - co rano sprawuje w kaplicy Sióstr Mszę św. - dzięki niej czerpią siłę do codziennego uśmiechania się do Pana Boga. Ks. Wojciech podkreśla ofiarność Sióstr wobec parafii - s. Irena pracuje jako zakrystianka, ich ogromne zaangażowanie w pracę parafialną - w kaplicy Sióstr w każdy czwartek odbywa się adoracja Najświętszego Sakramentu, spotykają się tu Kółka Różańcowe, Siostry podejmują modlitwę w intencji całej parafialnej wspólnoty. To ogromne zaplecze modlitewne, niczym serce w organizmie - bez niego nie żyje się! „Dobrze, że mamy tutaj Siostry” - podkreśla Ksiądz Proboszcz.
Kiedy pytam, ile Sióstr pracuje w Mokrzyszowie, siostra dyrektor Elżbieta Sikora opowiada dowcipem Jana Pawła II, którego gdy zapytano ilu pracowników jest w Watykanie, podał liczbę zatrudnionych, dodając żartobliwie, że pracuje „jakaś połowa” - ale poważnieje szybko i opowiada, że w Domu jest 16 Sióstr, z tego 11 pracuje w Zakładzie: pozostałe to Siostry starsze, chore, emerytki. Przełożoną Domu jest s. Zofia Nawrocka - od niedawna w Mokrzyszowie.
Już od samych drzwi uderza ogromna życzliwość, ciepło i serdeczność, które na każdym zakręcie korytarzy w każdej sali stwarzają poczucie rodzinnej wręcz atmosfery. „Staramy się tworzyć tutaj codziennie rodzinny klimat - opowiada Siostra Przełożona - bo praca tutaj nie należy do najłatwiejszych. Opiekujemy się 64 osobami: chłopcy, mężczyźni z głębokim upośledzeniem psychicznym, ale i fizycznym, no i łatwo na co dzień nie jest”. Oprócz Sióstr pracują tutaj także osoby świeckie, opiekę medyczna sprawuje dr Dziedzic z Tarnobrzegu - wszystko po to, żeby w Domu w Mokrzyszowie na uśmiech Pana Boga odpowiadać ludzkim uśmiechem. „Cokolwiek uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” - można by wyryć nad wejściem do Domu, w którym Siostry Służebniczki potwierdzają codziennie swoje pragnienie czynienia „wszystkiego” dla drugiego człowieka, a przez to dla Jezusa. Kaplica Sióstr to centralne miejsce Domu: tutaj od rana, od porannej Mszy św., rozpoczyna się wszystko. Tutaj też znajdują się relikwie Ojca Założyciela: ich obecność podpowiada Siostrom nieustannie, co i jak, kiedy ludzkie słabości pogubią właściwe drogi. Z tego miejsca Siostry czerpią codziennie nowe energie, żeby pochylać się nad każdym bólem, każdą potrzebą, którą często trzeba rozumieć, bo wargi nie zawsze potrafią wypowiedzieć.
Rehabilitacja, karmienie, ubieranie, zabawy, terapia - zwykła codzienność niezwykłego miejsca, w którym Siostry udowadniają światu, że człowiekiem jest się bardzo prosto: wystarczy tylko serce szeroko otworzyć, uśmiechnąć się częściej niż nieraz by się chciało i poczuć, jak bardzo jest się potrzebnym drugiemu, temu najmniejszemu, zepchniętemu przez społeczeństwo na przysłowiowy margines życia.
A życie tutaj pokazuje, że bez Sióstr świat byłby jak inwalida - brakowałoby mu tak istotnej dla normalnego funkcjonowania części. Dlatego dobrze, że w Dzień Życia Konsekrowanego świat przypomina sobie, że jego duszą i sercem są właśnie takie osoby, jak Siostry w Mokrzyszowie.