W ludzkich sprawach rozwój polega na tym, że ma się czegoś coraz więcej. Kiedy człowiek rośnie, wzrasta jego waga i wzrost. Kiedy człowiek się bogaci, zaczyna mieć coraz więcej pieniędzy, bogatych rzeczy i innych majętności. Gdy zdobywa wiedzę, zwiększa swój zasób informacji i wie więcej, niż wiedział jeszcze wczoraj. Nasze skojarzenia z rozwojem związane są ze świadomością zwiększania się czegoś i pomnażania. W życiu duchowym może być inaczej. Podobnie i w modlitwie. Rozwój modlitwy nie musi oznaczać, że jest jej coraz więcej, że czujemy na niej więcej i mamy coraz bardziej urozmaicone odczucia. Rozwój modlitwy biegnie zawsze w kierunku maksymalnej prostoty.

Modlitwa jest jak góra

Św. Jan od Krzyża rysował rozwój życia duchowego w formie góry, gdzie podstawa jest bardzo szeroka, a szczyt mały i wąski. Idąc w górę, mamy coraz mniej rzeczy i coraz mniej terenu. Wspinając się na szczyt, mijamy najpierw bujne lasy, potem małe krzaczki kosodrzewiny. Tuż pod szczytem zostają tylko skały, a na samym szpicu stoimy na kilku kamieniach, otoczeni chmurami i niebem. Tak wygląda rozwój naszej modlitwy. Na początku mamy dużo doznań i dużo przeżyć, a potem ma nam wystarczyć sam fakt bycia z Bogiem. Wtedy już nie pytam, czy chce mi się modlić, ale się modlę. Nie zależy mi za bardzo na odczuciach i satysfakcji z modlitwy, bo moja wiara podpowiada mi, że Bóg sam wystarczy. Im więcej oczekuję po modlitwie, tym mniej jest ona dojrzała. Im bardziej uzależniam się od odczuć na modlitwie, tym dalej jestem od szczytu.

Mała wiara, co góry przenosi

Dziwne jest to stwierdzenie Jezusa: „Gdybyście mieli wiarę tak małą jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście górze, żeby się przesunęła i to się stanie” (por. Mt 17, 20). Do przesuwania gór nie jest potrzebna wielka wiara, ale mała wiara. Małość wiary nie musi oznaczać jej słabości, ale prostotę i wierność w rzeczach małych. Bo czasem mamy wiarę tak wielką, tak skomplikowaną, tak przeintelektualizowaną, że przestajemy w niej widzieć prawdziwego Boga. Może dlatego też Bóg dał nam proste znaki swojej obecności, byśmy wierzyli prosto i modlili się prosto. Możesz mieć „wielką” wiarę, ale jak ci zabraknie tej małej, to gór nie przesuniesz. Możesz mówić o chodzeniu w obecności Boga, możesz tęsknić za stygmatami i mistycznymi wizjami, ale jeśli nie będziesz mówił codziennie pacierza, nie będziesz słuchał lub czytał choćby paru słów Biblii dziennie, jeśli nie przyklękniesz przynajmniej raz na miesiąc przy konfesjonale, możesz stracić „małą” wiarę, co góry przenosi. Nie szukaj więc skomplikowanej i wymyślnej modlitwy, ale módl się prosto, najprościej jak umiesz, ale włóż w to całe swoje serce, bo nie trzeba wielkiej modlitwy, żeby góry przenosić, wystarczy, jeśli będziesz wierny swoim małym modlitwom.