Dk. Michał Kosiński

Parafia Świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała w Aleksandrowie Łódzkim

– Posługa diakonów ma swoje źródło w początkach chrześcijaństwa i była ustanowiona w Kościele do spełniania funkcji charytatywnej. Jej istotą jest służenie innym, jednak nie w pojedynkę. Kościół nie zaczyna ani nie kończy się na mnie. Jestem jego częścią powołaną do działania razem z innymi. Jako diakon mam również konkretne zadania liturgiczne – to ja wypowiadam słowa: „Przekażcie sobie znak pokoju” oraz „Idźcie w pokoju Chrystusa”. Nie są to jedynie liturgiczne formuły, ale głębokie wezwania do życia w pokoju, który pochodzi od Boga i umacnia nas w codzienności. Traktuję diakonat jako czas przygotowania do przyszłej posługi kapłańskiej oraz jako sprawdzian – czy potrafię być sługą pokoju, wsparcia i jedności w Kościele. Jednocześnie będę się starał, aby w tej drodze nie zabrakło mi zwykłej, ludzkiej normalności i świadomości, że jestem tylko zwyczajnym człowiekiem, który – mimo posługi – nadal chodzi twardo po ziemi i żyje codziennymi sprawami.

Dk. Michał Kunikowski

Parafia św. Judy Tadeusza w Łodzi

– Swoją posługę duchownego chciałbym zamknąć w dwóch hasłach, które są mi bardzo bliskie: „Służyć Bogu, służąc innym” oraz „Będziesz miłował”. Czuję, że w tych zdaniach zawiera się moje pragnienie posługi diakońskiej, którą podejmuję w Kościele. Mam przekonanie, że dziś jest wielka potrzeba dzielenia się prawdziwą miłością, czyli Jezusem. Diakon może to czynić poprzez zwyczajną, cichą służbę, ale też przez głoszenie słowa Bożego. Do jednego i drugiego przygotowywałem się przez lata formacji seminaryjnej, a teraz nadszedł czas wypłynięcia na głębię. Powierzam swoją posługę Maryi Niepokalanej, która całkowicie była oddana woli Boga.

Dk. Marcin Skrzypek

Parafia Matki Bożej Zwycięskiej w Krakowie

– Kiedy myślę o posłudze diakona, mam przed oczami bardzo wymowny wizerunek Chrystusa Sługi z kaplicy znajdującej się Centrum Ruchu Światło-Życie w Krościenku. Dzięki oazie otrzymałem solidny fundament tożsamości chrześcijańskiej i rozumienia tego, czym jest posłanie i służba w Kościele. Wiemy, że Chrystus wypełnił misję posłania i służby w bezgranicznym posłuszeństwie Bogu, dlatego ufam, że i ja pomimo swoich słabości, będę wstanie służyć Bogu i ludziom, do których pośle mnie Kościół. Mam nadzieję, że moja posługa w Kościele, będzie darem dla innych i że przez nią ludzie odkryją drogę do Chrystusa.

Dk. Adam Świerczek

Parafia Chrystusa Króla Wszechświata w Bielsku-Białej

– Diakonem w Kościele jest ten, kto służy głosząc słowo Boże, sprawując liturgię oraz posługując potrzebującym. Chciałbym, aby święcenia, które przyjąłem i wynikające z nich obowiązki, zaprowadziły mnie do jeszcze większego zbliżenia się do Chrystusa, który jest Królem wszechświata. Jedna z prefacji mówi, że królestwo Boże jest „królestwem prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju”. Chciałbym, by te słowa otwierały moje serce na drugiego człowieka, a ponieważ kocham liturgię i muzykę kościelną, dlatego chciałbym w swojej posłudze mieć możliwość dzielenia się jej pięknem.

Dk. Piotr Wojczyk

Parafia Matki Bożej Królowej Polski w Bedoniu

– Przyjęcie święceń diakonatu jest dla mnie ważną decyzją, ponieważ dotyczy ona sposobu życia. Diakoni nie pełnią dwóch kluczowych zadań prezbiterów – sprawowania Eucharystii i odpuszczania grzechów, ale wybierają podobny sposób życia: celibat jako konkretny wyraz dyspozycyjności, nieustanną modlitwę za Kościół i świat oraz wezwanie do głoszenia słowa Bożego. Trudno mi dziś powiedzieć, w czym dobrze się odnajdę, a co okaże się trudne albo niemożliwe. Podczas święceń, na kolejne pytania o służbę w Kościele, o strzeżenie i głoszenie wiary, o trwanie w modlitwie i o naśladowanie Chrystusa, odpowiem: „Chcę”. Mam nadzieję, że w tych „chcę” uda mi się wytrwać do końca życia – a w jaki sposób moje powołanie będzie się rozwijać, pokaże przyszłość.