Zwycięzcą drugiej tury wyborów parlamentarnych 7 lipca we Francji była rekordowa frekwencja, która wyniosła ponad 66%. Zjednoczenie Narodowe (RN) Marine Le Pen, mimo największej liczby głosów (32%), uzyskało w drugiej turze tylko 143 mandaty (Zgromadzenie Narodowe Francji liczy 577 członków). Wygrała koalicja lewicowa, uzyskując 182 mandaty. Obóz Emmanuela Macrona zdobył 168 miejsc. Po pierwszej turze można było się spodziewać, że RN zdobędzie znacznie więcej deputowanych. Nie uwzględniało to jednak specyficznego systemu wyborczego we Francji i ekosystemu progresywnego (partie polityczne, media, wyżsi urzędnicy, sportowcy, artyści, organizacje pozarządowe itp.), który po pierwszej turze połączył siły, aby zablokować RN, strasząc Francuzów dojściem do władzy rasistowskiej dyktatury. Wciąż trudno powiedzieć, jaka koalicja będzie rządzić Francją, a nawet czy w nadchodzących miesiącach będzie ona rządzona, co może doprowadzić Europę do paraliżu lub całkowitej hegemonii Niemiec.

Dwie Francje

Wybory te uwidoczniły przepaść między Francją dużych miast, gdzie RN osiągnęło słaby wynik (8% w Paryżu), a resztą kraju, gdzie partia ta ma wysokie poparcie (blisko 45% głosów w pierwszej turze), między „proletariatem”, głosującym masowo na Zjednoczenie Narodowe, a urzędnikami, nauczycielami, studentami i pracownikami kultury, którzy oddali głos na obóz lewicowy. W rzeczywistości bowiem wszystkie zawody związane z kształtowaniem opinii publicznej w społeczeństwie głosują progresywnie. Przebieg wyborów pokazuje również, że w pierwszej turze Francuzi głosowali za zatrzymaniem imigracji, a w drugiej – za tym, aby RN nie doszło do władzy. W efekcie imigracja będzie jeszcze większa, a Francuzi nie będą mieli innego wyboru niż Zjednoczenie Narodowe, aby temu zaradzić, ponieważ dla francuskich postępowców imigracja jest najwyższą wartością, której nie można naruszyć.

Różnice

W drugiej turze wszystkie partie postępowe (lewica, centrum i prawica) połączyły siły, aby wystawić jednego kandydata przeciwko RN. Wyjątkowość francuskiego systemu wyborczego polega na tym, że pozwala on kandydatom, którzy uzyskali ponad 12,5% poparcia, na start w drugiej turze. W ten sposób w 311 okręgach wyborczych w drugiej turze mogło wystartować co najmniej trzech kandydatów, co powodowało, że kandydat RN miałby znacznie większe szanse na zwycięstwo niż w sytuacji, gdyby wszystkie partie postępowe wystawiły przeciwko niemu jednego kandydata. W praktyce jedyną podstawą sojuszu francuskich postępowców jest ich odmowa zaakceptowania polityki RN dotyczącej powstrzymania imigracji. Podobnie jak postępowcy Zjednoczenie Narodowe nie jest przeciwne aborcji ani tzw. małżeństwom homoseksualnym, ale sprzeciwia się wokeizmowi i teoriom gender. Blok prezydenta sprzymierzył się z koalicją lewicową, mimo że w jej skład wchodziła skrajnie lewicowa partia LFI, którą Emmanuel Macron niedawno potępiał za gwałtowną retorykę i postawę podsycającą antysemityzm. Czołowe postacie postępowej prawicy wezwały nawet do głosowania na kandydatów partii komunistycznej przeciwko RN.

Kwestia imigracji stała się kluczowym problemem na Zachodzie, a zwłaszcza we Francji, gdzie 70% elit popiera masową imigrację, podczas gdy 70% społeczeństwa jest jej przeciwne. Wybory za wyborami partia Marine Le Pen zyskiwała na popularności głównie dlatego, że jako jedyna we Francji proponowała powstrzymanie imigracji. Niemal wszędzie na Zachodzie, również we Francji, postępowcy monopolizują władzę i stanowiska w mediach, sądownictwie, szkołach, na uniwersytetach i w partiach politycznych i są gotowi na wszystko, aby je utrzymać. Odrzucają natomiast demokratyczną alternację, nawet jeśli oznacza to przekształcenie naszego systemu w technokrację. W rzadkich przypadkach, gdy stracili władzę, zorganizowali prawną i administracyjną wojnę partyzancką, aby ją odzyskać. Wiele francuskich partii i związków zawodowych groziło obywatelskim nieposłuszeństwem i paraliżem kraju, jeśli RN dojdzie do władzy. Polacy odpowiedzą zapewne, że wszystko jest lepsze niż prorosyjski rząd we Francji.

Z wojną w tle

Warto wprowadzić tu trochę kontekstu. W przeciwieństwie do Polski Francja nie doświadczyła brutalności rosyjskiego imperializmu. Kiedy Francuz myśli o Rosji, myśli najpierw o Tołstoju, Dostojewskim, rozległych przestrzeniach i „słowiańskiej duszy”. Dla wielu z nich ZSRR było nie okupantem, ale sojusznikiem, który pomógł pokonać nazistowskie Niemcy. Od Katarzyny II, przez ZSRR, aż po Putina Rosja miała ciągłą i bardzo skuteczną strategię wpływów. W ostatnich latach, przed inwazją na Ukrainę, Putinowi udało się zjednoczyć francuskich przeciwników progresywizmu pod swoim sztandarem za pośrednictwem Russia Today France (RT). Strategia wpływu RT została zbudowana na kryzysie pluralizmu. Wszyscy dziennikarze, intelektualiści i publicyści, którzy odmówili promowania imigracji lub teorii genderowych, byli stopniowo wykluczani ze znaczących mediów we Francji. Russia Today wykorzystała ten fakt, aby pozyskać niepostępowych liderów opinii, którzy nie mieli innego wyboru, jeśli chcieli zarabiać na życie z owoców swojej myśli. Może się to wydawać niewiarygodne, ale dla wielu francuskich antyprogresistów, przed inwazją na Ukrainę, Putin był jednym z nielicznych przywódców, którzy walczyli z postępowymi ideologiami i był obrońcą chrześcijaństwa.

Prorosyjska czy nie?

Mimo to, kiedy francuska opinia publiczna nie była jeszcze ukształtowana, Marine Le Pen potępiła rosyjską inwazję i poparła Ukrainę. Myślę, że bez niej, jako jednego z głównych liderów opinii publicznej, nie byłoby tylu proukraińskich Francuzów. Obecnie Le Pen nadal potwierdza swoje poparcie dla Ukrainy, ale dwie kwestie pozostają dla niej nie do naruszenia: Francja nie wyśle tam żołnierzy i odmówi zgody na użycie dostarczanej przez nią broni na terytorium Rosji. Z drugiej strony, wielu jej bliskich współpracowników jest prorosyjskich, podobnie jak co najmniej jej dwudziestu kandydatów do parlamentu. Wszyscy pamiętają też, że pożyczyła pieniądze dla swojej partii z rosyjskiego banku. Biorąc pod uwagę metody tego ostatniego, z pewnością „zaszczepiło” ją to przeciwko Rosjanom. Ponadto warto przypomnieć, że w tamtym czasie francuskie banki odmawiały udzielenia pożyczki jej partii, będącej na skraju bankructwa, i bez tego wsparcia RN przestałoby istnieć. Jak widać, marginalizacja niepostępowych ugrupowań we Francji pozwoliła na wzrost rosyjskich wpływów. Dlatego ważne jest, aby zadać sobie pytanie, czy właściwe jest kontynuowanie tej polityki wykluczania Marine Le Pen i jej partii na szczeblu europejskim, zwłaszcza biorąc pod uwagę prawdopodobieństwo jej dojścia do władzy w wyborach prezydenckich w 2027 r. Odpowiedź jest równie skomplikowana, jak była dla Francuzów stojących w obliczu dwuznacznego stanowiska Marine Le Pen wobec Rosji.