W poniedziałkowy poranek Jasna Góra dopiero budzi się do życia. Na dziedzińcu bez trudu więc odnajduję siedzącego na wózku Kamila Padlikowskiego, który cierpi na wielokończynowe porażenie mózgowe – aktora i rzecznika prasowego Teatru Exit, oraz Pawła Koczura, krakowskiego przedsiębiorcę. To kolejny przystanek w ich dwutygodniowej podróży przez całą Polskę.

Misja Eliasz

Wyruszyli z Krakowa w dość spektakularnej konfiguracji. Paweł – na rowerze, Kamil – w wózku przytwierdzonym do jednośladu. Wyprawa od Krakowa po Westerplatte miała być formą nagłośnienia i początkiem zbiórki miliona złotych na realizację filmu Eliasz. W filmie wezmą udział aktorzy z niepełnosprawnością Teatru Exit, a będą im towarzyszyć zaprzyjaźnieni twórcy.

Podróż Kamila i Pawła promująca film to nie tylko zbiórka funduszy, ale i forma ewangelizacji, odpowiedź na Boży plan. A jednocześnie początek kampanii społecznej, która pod hasłem „Wybieram Boga” ma aktywizować środowiska chrześcijańskie. W jej ramach będą m.in. prezentowani ludzie, którzy wybierają Boga mimo prześladowań, wykluczenia.

Film i Eliasz

To kolejna produkcja biblijna tego zespołu. – Fabuła filmu ma na celu przedstawienie historii proroka, jednak ma być opowieścią uniwersalną, która niejako dzieje się poza czasem i poza miejscem – tłumaczy Maciej Sikorski, aktor i reżyser, dyrektor krakowskiego teatru. Dlaczego akurat ten bohater? – Widzimy analogie czasów Eliasza ze współczesnymi i aktualność jego postawy. Dziś też chrześcijanie są marginalizowani w dużej części świata. Wielu żyje w przeświadczeniu – jak za czasów Eliasza – że świat stoi u progu katastrofy. Wtedy była susza, teraz w jakiś sposób również można o niej mówić, nie tylko o globalnym ociepleniu, ale też o suszy duchowej. I również dzisiaj przychodzi jasna odpowiedź Eliasza, który wybrał Boga. Chodzi nam o pokazanie postawy wierności i ufności wobec Boga. To odpowiedź dla każdego. Jedyny skuteczny ratunek – przekonuje reżyser. Każdy z nas może tak jak Eliasz wyjść z ciemności, by stać się człowiekiem, który stawia czoła swojej życiowej misji.

W drodze

Droga Eliasza dzieje się w czasie rzeczywistym – zauważa niepełnosprawny aktor, który jechał przez Polskę niczym w rydwanie proroka i w tę postać wcieli się w filmie. – Zdążamy, żeby przekraczać siebie, zobaczyć, gdzie są nasze granice i z nimi powalczyć – mówi Kamil. – Tą podróżą chcę zamknąć ostatecznie etap mojego kryzysu psychicznego. Podczas pandemii opanował mnie strach, wydawało mi się, że lekiem na przetrwanie jest zamknięcie się, samotność. Z czasem zobaczyłem, że to, co miało mi pomagać, bardziej mi szkodzi. Zobaczyłem, że potrzebuję ludzi, że nie chcę się ciągle bać. Ta droga prowadzi mnie do fundamentalnych, bardzo głębokich pytań. Zyskuję coraz większą pewność, że historia Eliasza jest historią mojego życia.

Paweł z kolei traktuje tę wyprawę jako duchowe rekolekcje. – Wysiłek fizyczny jest dość duży, ale myślę, że bardziej wymagający jest wysiłek duchowy – zauważa rowerzysta. – Jedziemy czteroosobową ekipą. Czterech facetów, każdy ze swoim charakterem, każdy ze swoim bagażem. Trudy całej trasy rozkładają się na nas wszystkich. I cieszę się, że możemy to dźwigać razem.

Ich droga była rzeczywiście niemal jak ta Eliasza. Maciej Sikorski tak o tym opowiada: – Kamil wychodził z dwuletniej depresji – niektórzy mówią, że cierpiał na nią i Eliasz. Mieliśmy swojego anioła – Modesta Amaro, który wprawdzie nie zrobił podpłomyka, a omleta, którym karmił Kamila. I miejsca, które nas przyjmowały: choćby dwa ośrodki dla bezdomnych, Arka – miejsce życia osób z niepełnosprawnościami i ich pełnosprawnymi opiekunami. To nawiązanie do Bożej logiki. Bóg wysyłał proroka do biednych i to oni utrzymywali go przy życiu.

Organizacja

Całym przedsięwzięciem kierował Jacek Dąbrowski. Mówi o sobie jako centrum dowodzenia, tylko bez biura. Dbał o to, żeby panowie mieli gdzie spać, organizował spotkania z mieszkańcami mijanych miejscowości, rozmowy z dziennikarzami, do niego należały kwestie plakatów informujących o spotkaniach bohaterów wyprawy w mijanych miejscowościach, telefonów, pilnowania wszelkich terminów. Oprócz tego pomagał w opiece nad Kamilem. Relacjonował też w mediach na bieżąco wyprawę. – Myślę, że tutaj przyciąga mnie miłość i to ona pozwala mi przetrwać trudy. Miłość do ludzi, do teatru, do wartości, które nam przyświecają.

Na Jasnej Górze spotkałam też towarzyszącego im Mieszka Kurpiela, który miał być tylko przez chwilę, a został na dłużej, jak cichy anioł z widoczną robotą.

Przesłanie

Wyprawa Teatru Exit dotarła do celu 27 czerwca. W sercach bohaterów zostaną ludzie, którzy pomagali w tarapatach i użyczali miejsca na nocleg, obrazy dróg z pyłem i kamieniami, smak konserw i specjałów tych, którzy ich gościli, echa rozmów ze spotykanymi po drodze.

Z czym zostawiają oni naszych czytelników?

Kamil Padlikowski: – Najbardziej istotne jest uświadomienie sobie, że osoby takie jak ja też mają zadziora. Nie chcą, żeby ich życie polegało wyłącznie na siedzeniu w domu, tylko chcą coś więcej w życiu osiągnąć. I pamiętajcie, drodzy Czytelnicy, jak zobaczycie na swojej drodze osobę niepełnosprawną, to pomyślcie trochę głębiej i odrzucajcie myśli takie jak te: on jest biedny, on cierpi. Bo ja wcale nie cierpię. Ja chcę żyć pełnią życia i brać z tego życia tyle, ile mogę i ile mi będzie dane.

Paweł Koczur: – Świat mówi: nie, po co ci to, nie dasz rady. Moje przesłanie jest takie, żeby się nie bać, żeby wychodzić poza granice siebie, gdzieś dalej, wypływać na głębię życia, żyć pełnią życia, jak mówił ks. Kaczkowski – na pełnej petardzie. I wtedy serce naprawdę będzie się przemieniać, i będzie łatwiej wybierać Boga, wybierać miłość, bo to jest najważniejsze.