Czytelnik Tadeusz napisał:
Łódź w czasie II wojny światowej uniknęła znacznych zniszczeń wojennych i stąd wzięła się nazwa „szczęśliwe miasto”. Z Łodzią i ziemią łódzką związani byli święci Maksymilian Maria Kolbe i s. Faustyna Kowalska, która urodziła się we wsi Głogowiec niedaleko Łęczycy. Została obrana za patronkę Łodzi, w której pracowała i mieszkała przy ul. Abramowskiego. Tu zaczęła swoją przygodę związaną z powołaniem zakonnym i zleconą jej misją. Przesłanie, które głosiła, jest znane na całym świecie i kształtuje duchowość ludzi wierzących.
Z łódzkiej dzielnicy Bałuty wywodzą się takie znane osobistości, jak kard. Konrad Krajewski, jałmużnik papieski, oraz służebnica Boża Stanisława Leszczyńska, obrończyni życia dzieci poczętych. Tyle wystarczy, by uzasadnić nazwę „szczęśliwe miasto”. Jednakże jest i jego ciemna strona, martyrologiczna, związana z okresem okupacji niemieckiej.
Przed wojną Łódź liczyła ok. 670 tys. mieszkańców: 60% Polaków, 30% Żydów, 10% Niemców. Nazwa miasta została w czasie okupacji zmieniona na Litzmannstadt, a w dzielnicy Bałuty założono getto dla ludności żydowskiej, zwożonej tu do prac na rzecz armii niemieckiej także spoza granic okupowanej Polski. Przeważająca większość mieszkańców getta została uśmiercona, a w chwili wyzwolenia ocalało 877 osób. Za cenę niewolniczo-katorżniczej pracy realizował się kłamliwy mit „pracy wyzwoleńczej”. Na terenie getta został założony obóz koncentracyjny dla dzieci polskich przy ul. Przemysłowej. Niestety, po wojnie obóz uległ zapomnieniu, lecz dzięki impulsowi, który niedawno nadał sprawie ówczesny metropolita łódzki abp Marek Jędraszewski, ta pamięć jest przywracana. Parafia Opatrzności Bożej, której przewodził śp. ks. Stanisław Gawroński, a na której terenie znajduje się obóz, zaczęła organizować coroczne modlitwy i marsze pamięci, do których dołączały instytucje lokalne. Obecnie realizowany jest projekt muzealny mający upamiętnić martyrologię polskich dzieci.
Okrucieństwo zorganizowanej, planowej, metodycznej nienawiści wobec podbitych narodów, jako niemiecki obowiązek „narodu panów – nadludzi”, to ciągle istniejące historyczne memento – zagrożenie, któremu należy ze wszystkich sił przeciwdziałać, albowiem, niestety, historia lubi się powtarzać. Nie pozbawiajmy się nigdy zbiorowej pamięci!