Tegoroczna uroczystość odpustowa w parafii św. Jadwigi w Zgorzelcu była także okazją do świętowania I rocznicy powstania w parafii Wspólnoty św. Jadwigi
Msza św została odprawiona pod przewodnictwem ks. Bogusława Wolańskiego z Olszyny, z udziałem księży z dekanatu Zgorzelec i księży gości.
Patronka
W homilii ks. Wolański, nawiązując do przypisanych do tego dnia czytań, ukazał św. Jadwigę, jako tę, która w swoim życiu zabiegała o pokój i pełniła dzieła miłosierdzia. Zacytował też słowa z papieskiej bulli kanonizacyjnej, ukazującej św. Jadwigę, jako tę, która ofiarowując siebie Bogu budowała mur cnót, chroniący ją od zakusów złego ducha; jako matkę dbającą o życie rodzinne, co zaowocowało m.in. męstwem jej syna Henryka Pobożnego; a także jako osobę, która pełniła dzieła miłosierdzia.
Przeżywana uroczystość była także dniem I rocznicy powołania w parafii Wspólnoty św. Jadwigi, która zrzesza osoby świeckie, pragnące naśladować świętą patronkę.
Reklama
– Wspólnota św. Jadwigi została powołana do życia w naszej parafii przed rokiem, kiedy obchodziliśmy 750. rocznicę kanonizacji św. Jadwigi, jako owoc przeżywanego wtedy Roku Jadwiżańskiego – mówi o tej wspólnocie ks. Jan Kułyna, proboszcz parafii. – Obecnie przynależą do tej wspólnoty cztery panie. Żeby wstąpić do niej należy przejść pewną formację, aby decyzja ta nie była pochopna. Zaprosiłem do wspólnoty panie, które chcą pogłębiać swoje życie duchowe i chcą naśladować św. Jadwigę Śląską. Warunkiem przynależenia jest chęć rozważania Słowa Bożego, cotygodniowe spotkanie z półgodzinnym rozmyślaniem i Nieszporami. Ponadto każda z tych osób podejmuje jakieś działania apostolskie, naśladując św. Jadwigę.
Decyzja
Jolanta Stolarczyk, która pełni funkcję przełożonej tej wspólnoty, stwierdza, że decyzja o przystąpienia do niej wyrosła z zainteresowania św. Jadwigą, jako patronką parafii. – Bardzo ją podziwiam, to jest wyjątkowa osoba – mówi p. Jolanta.
– Wstąpienie do wspólnoty mobilizuje mnie do intensywniejszej pracy nad sobą, walki ze swoim egoizmem, aby jak najlepiej naśladować św. Jadwigę.
Przed rokiem do wspólnoty ksiądz proboszcz przyjął 3 osoby. W ciągu roku istnienia dołączyła kolejna. – Nie liczymy na spektakularne sukcesy – dodaje p. Jolanta. – Pan Bóg patrzy inaczej, patrzy w serce. Staramy się, by nasze serca się oczyszczały. Rozważamy co tydzień Słowo Boże i staramy się nim żyć, tak jak św. Jadwiga, która też je rozważała i nim żyła. Kochała także Matkę Bożą, my także Ją kochamy.
Zaszczyt i obowiązek
Podczas uroczystości parafialnych siostry ze Wspólnoty występują w stroju, na który składa się płaszcz w kolorze brązowym na podobieństwo koloru ziemi oraz biały habit. Przez ten strój chcą być widzialnym znakiem we wspólnocie parafialnej, a jednocześnie jest to dla nich mobilizacja do intensywniejszej pracy nad sobą – Z jednej strony jest to zaszczyt, ale też i obowiązek. Jesteśmy różnymi osobami, z różnymi osobowościami. Nie mamy takiej formacji jak siostry zakonne, ale podejmujemy pracę nad sobą w swoim rytmie i według swych możliwości, bo wszystkie chcemy zbliżyć się do Pana Boga, odkrywać i żyć zgodnie z Jego wolą – podkreśla przełożona Wspólnoty.
Wspólnotowość Kościoła będzie tematem programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na lata 2023-24 - poinformował KAI bp Andrzej Czaja, przewodniczący Komisji Duszpasterstwa KEP. Podczas zakończonych dziś w Warszawie dwudniowych obrad Komisji wskazywano też, że na każdym ochrzczonym spoczywa odpowiedzialność za czynne zaangażowanie w życie Kościoła.
Dokładne hasło i szczegóły nowego programu zostaną przedstawione podczas obrad konferencji Episkopatu Polski i ogłoszone po akceptacji tego gremium.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Ciało poszukiwanego od 2 listopada na Maderze polskiego turysty Igora Holewińskiego zostało znalezione w niedzielne popołudnie w północnej części portugalskiej wyspy - przekazała PAP lokalna policja.
Jak powiedział PAP Frederico Jesus z komendy policji w gminie Sao Vicente na północy Madery, grupa policjantów dotarła do ciała poszukiwanego Polaka.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
