W czasach studenckich Pan Niedziela wracał do domu trzy razy: na letnie wakacje, na Boże Narodzenie i na Wielkanoc. Każdy z tych okresów niósł, oczywiście, inny wypoczynkowy imperatyw. Młodemu Niedzieli wydawało się, że najmniej radosna i oczekiwana była przerwa z okazji Świąt Zmartwychwstania. Jednak ta ówczesna ocena czasu wolnego nie wytrzymała próby czasu i dzisiaj Pan Niedziela zupełnie inaczej wspomina młodzieńcze przedwiosenno-wiosenne powroty na łono rodziny i parafii. Bywało, że był to czas pluchy i nieprzyjemnego chłodu, bywało, że pączkowała przyroda i było słonecznie, a bywało, że szły roztopy i długa zima rejterowała, aż miło było patrzeć na topniejący w oczach śnieg. Pogodowo bywało różnie, ale jedno się nigdy nie zmieniało – zawsze był to czas rozrachunku ze sobą, czas głębokiej higieny duchowej. Odprawione rekolekcje, droga krzyżowa i „Gorzkie żale” nastrajały do zadumy nad sensem istnienia. Zresztą jeszcze przed studiami Pan Niedziela pilnie uczestniczył w rytuałach Wielkiego Postu, dlatego późniejsze przeżywanie świętego okresu nie sprawiało mu już żadnej trudności czy przykrości. W tamtych sentymentalnych czasach życie na wiejskich parafiach miało swój stały, bezpieczny rytm. Starano się wypełniać przykazania Kościoła. Milkły wiejskie domy kultury, remizy strażackie. Nie organizowano zabaw i potańcówek. Ważnym momentem Wielkiego Postu były rekolekcje. Obowiązkowo wysłuchiwała ich prawie cała miejscowa społeczność. Na palcach jednej ręki można było policzyć osoby ignorujące chodzenie do kościoła. Potem gremialnie przystępowano do spowiedzi. Wszystkie stałe konfesjonały i prowizoryczne spowiednicze miejsca były oblegane od samego rana. A księża z przerwą na obiad dzielnie wysłuchiwali opowieści o ludzkiej nędzy.

Szanowano tradycję wielkopostną. Uświęcony od pokoleń rytm kościelnych obowiązków porządkował wiejską społeczność i dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Wiara w zbawczy akt ofiary Chrystusa na krzyżu pozwalała ludziom bez lęku trwać w codziennych życiowych zmaganiach. Refleksje o istnieniu i śmierci niezapijane w tym okresie wódką jaśniej motywowały np. mężczyzn do przewartościowania swojego życia. Wielki Post był wielkim szorowaniem dusz ze wszelkiego moralnego brudu. Pan Niedziela właśnie teraz, z perspektywy wielu lat, silniej uświadomił sobie, dlaczego trudniej mu było się cieszyć z wielkopostnej kanikuły niż z bożonarodzeniowej świątecznej przerwy. Wielki Post był wielkim zobowiązaniem do poprawy życia. A w młodym wieku przecież wszystko odczuwa się intensywniej – i grzech, i mocne postanowienie poprawy, i dobre uczynki.

– Dobry wieczór Panu. Taka plucha, a Pan się na spacer wybrałeś? – zamyślonego Pana Niedzielę zagadnął na ulicy znajomy.

– A Pan o tej niemiłej porze co tu robisz? – odpowiedział pytaniem Niedziela.

– Tak dla zdrowotności sobie truchtam. Pan pewnie też... – zauważył znajomy.

– Nie, ja właśnie wybrałem się na rekolekcje. Mamy przecież dzisiaj nauki dla mężczyzn. Może i Pan by się skusił. W kościele jest ciepło... – zaproponował Niedziela.

– Czemu nie – odpowiedział.

I tego „czemu nie” życzę sobie i czytelnikom.