Zdarzyło się pewnemu piłkarzowi z Brazylii otrzymać obywatelstwo Ukrainy. Miał swoją grą wzmocnić siły narodowej drużyny naszego wschodniego sąsiada. Wkrótce jednak otrzymał też powołanie do wojska. Zgodnie z obywatelskimi powinnościami, miał realizować zadania bojowe na rzecz obronności nowej ojczyzny. Wojna na Ukrainie na jego nieszczęście nie okazała się wirtualną grą komputerową ani tym bardziej meczem o mistrzostwo świata. Okazała się krwawym agonem, zabierającym uczestnikom zdrowie i życie.

Jak się domyślamy, piłkarzowi w tym momencie jakoś zabrakło motywacji do walki za obcy w zasadzie kraj, tej motywacji, którą miał w meczach piłkarskich. Mówił mediom, że jest zaskoczony powołaniem, że żona jest przerażona. Zapewne chodziło tutaj o zagrożenie życia, o żołd (marny w porównaniu z zarobkami za mecze piłkarskie), o zakłócony spokój.

Ale tak naprawdę zaistniał w tym momencie zupełnie inny problem – problem tożsamości. Bo przecież co wspólnego z Ukrainą mógł mieć czarnoskóry mieszkaniec Brazylii? Nic. Ani wspólnych przodków, ani wspólnej historii, ani związków z wielopokoleniową rodziną, ani nawet bliskiego sąsiedztwa. To, co go zaprowadziło na Ukrainę, było być może chęcią sportowego spełnienia. O przyjęciu ukraińskiego obywatelstwa zdecydowały być może zarobki, być może żona Ukrainka. Co by to nie było, nie miało jednak wagi zdolnej przezwyciężyć strach, który przebijał się w jego wypowiedziach. Ale czy strach był tutaj najważniejszy?

W takich sytuacjach każdy czuje niepokój i trudno wyrokować, samemu będąc bezpiecznym. Problem tkwi w zacieraniu się ostrych granic pomiędzy dotychczasowymi zasadami, pojęciami, wartościami. Tylko ostra weryfikacja tych zmian na gruncie praktyki tu i teraz może ustalić ich zasadność i trwałość. Poddany tej weryfikacji brazylijski Ukrainiec dzielnie zadeklarował dalszą waleczną postawę na boisku piłkarskim. Pytanie tylko, co zrobi, kiedy rozgrywki piłkarskie w związku z wojną nie przestaną się odbywać? Będzie musiał wybrać... Wybrać w swoim sumieniu, czy służyć nowej ojczyźnie, czy też przypomnieć sobie brazylijskie korzenie i czmychnąć do domu za „wielką wodą”. Jeżeli, oczywiście, ukraińskie MSZ na to pozwoli w geście wielkoduszności, wiedząc, że z niewolnika nie ma dobrego żołnierza. Chyba że armia zapłaci równie dobre pieniądze jak za grę na mistrzowskim poziomie, że zapłaci za każdego ustrzelonego przeciwnika, że zgratyfikuje jakąś udaną akcję bojową. Być może wtedy nasz bohater zdecyduje się walczyć. Tyle tylko, że nie będzie to już żołnierz, tylko najemnik.

„Jestem Ukraińcem. Strzelam bramki przeciwnikom, dostaję za to «kasę», żyję komfortowo, pomagam biednej rodzinie, która została w dalekiej Brazylii, tłumy Ukraińców na stadionie wiwatują na moją cześć po udanym zagraniu, po udanym strzale do bramki. Ukraińcy po zwycięstwie są szczęśliwi... Ukraińscy kibice prosto ze stadionu idą do walki na wschód. Stadion pustoszeje. Na murawie stoję sam – ja, piłkarz... Ni to Ukrainiec, ni to Brazylijczyk”. Pan Niedziela właśnie tak wyobraził sobie dramat brazylijsko-ukraińskiego piłkarza i dodał w myślach: Mecz piłkarski to zabawa, ale wojna wymaga szczególnej umiejętności – patriotyzmu, czyli przekonania, że to, o co się walczy, jest najważniejsze.