Równocześnie miałam widzenie, że i w państwie piekielnym nie było jedności. Szatan pragnął, by Żydzi stali się winnymi tej zbrodni, wydając na śmierć najniewinniejszego z ludzi. Pragnął śmierci Jezusa, bo nienawidził Go za nawracanie grzeszników, świętą naukę, uzdrawianie i sprawiedliwość.
Bł. Katarzyna Emmerich, „Pasja”

Męka Jezusa rozpoczęła się na długo przed pojmaniem w Getsemani. Gdy w Betlejem aniołowie obwieszczali radosną wieść o narodzinach Zbawiciela, w Jerozolimie rosło już drzewo na Jego krzyż. Od początku obok przyjęcia Jezusa i Jego nauczania nasilały się odrzucenie i wrogość. Mając świadomość swego przeznaczenia i losu, Jezus przygotowywał uczniów do zadań apostolskich, które ich czekały.

Jego wskazania przybrały na sile w ostatnim okresie działalności publicznej, gdy nabierała kształtów posługa misyjna ukierunkowana na miejsca i ludzi znanych z Dziejów Apostolskich i tradycji wczesnochrześcijańskiej. Uczniowie coraz wyraźniej przeczuwali bliską perspektywę męki i śmierci Mistrza. Rosnącemu zainteresowaniu Jego naukami towarzyszyła jednak wrogość, która miała się wkrótce ujawnić.

Uroczysty wjazd do Jerozolimy

Krótkie chwile entuzjazmu tłumów w Niedzielę Palmową zostały poprzedzone pobytem Jezusa w domu Łazarza w Betanii. Tam ukazał On sens dziejów zbawienia, rozpoczynając „od raju, od upadku Adama i Ewy i od obietnicy Zbawiciela”. Nauczał, jak niegdyś w Galilei, za pomocą przypowieści. Poczynił też przygotowania do uroczystego przybycia do Miasta Świętego, w którym historia zbawienia miała osiągnąć apogeum.

Wjazd do Jerozolimy to tryumf obiecanego i zapowiadanego Mesjasza, a zarazem czas smutku i ujawnienia się wrogich Mu zachowań i postaw. Magdalena powtórnie namaszcza Jezusa, co stanowi zapowiedź Jego pogrzebu, po czym następują wydarzenia znane z Ewangelii i wzbogacone o szczegóły przeżyć mistycznych: nauka Łazarza i surowe napomnienie Piotra, ofiara wdowy, zapowiedź zburzenia Jerozolimy i innych przyszłych wydarzeń oraz uczta w domu Łazarza.

Ostatnie nauki Jezusa w świątyni

Im bliżej pojmania i męki, tym bardziej działalność Jezusa zyskuje na intensywności i sile. Jego nauczanie dotyczy przede wszystkim przyszłości, zapowiada i przygotowuje czas Kościoła, którego trzonem będzie posługa sakramentalna, z Eucharystią na czele.

Namaszczenie Jezusa w Betanii

Bliskość śmierci i jej następstw wzmaga napięcie. Towarzyszą temu kolejne zapowiedzi losu uczniów, a także Maryi, Matki Jezusa. Wielkie znaczenie ma posługa kobiet towarzyszących Jezusowi, których wierność budzi szczere uznanie i podziw. Znajduje to szczególny wyraz podczas uczty w domu Szymona i w namaszczeniu Jezusa drogocennym olejkiem przez jedną z nich. Na drugim biegunie tej wierności stoi zło, bo Judasz zaczyna realizację swego zdradzieckiego planu.

Ostatnia Wieczerza

Wieczernik to matka wszystkich kościołów, dlatego tak ważne są jego położenie i wygląd. Tak samo ważny jest przebieg Ostatniej Wieczerzy, jak i używane naczynia oraz wzgląd na uczestników, wśród których wyróżniały się Maryja i święte niewiasty. Obszerny opis Ostatniej Wieczerzy uwypukla jej przełomowe znaczenie w życiu Jezusa i Jego uczniów oraz w życiu Kościoła.

Wielką wymowę ma obrzęd umycia nóg, poprzedzający ustanowienie Najświętszego Sakramentu, po którym następują ostatnie nauki dotyczące udzielania sakramentów świętych i poświęcenie Apostołów. Ustanowienie Eucharystii w pewien sposób zamyka czas Jezusa oraz antycypuje czas Kościoła. Nie ma innej drogi do Jezusa jak ta, którą jest Kościół.

Ogrójec i pojmanie Jezusa

Przyjęcie Najświętszego Sakramentu umocniło uczniów obecnych w Wieczerniku. Natomiast ciężar win i grzechów ludzkich był w Ogrójcu przyczyną pokus szatańskich podobnych do tych, które Jezus przeżył na początku działalności publicznej. Wzmagające się lęk i trwoga konania zostały przezwyciężone przez ufną modlitwę i całkowite zawierzenie Ojcu. Mistyczka uwypukla prawdziwe człowieczeństwo Jezusa i Jego duchową moc, która nie pozostawia wątpliwości, że wobec bezmiaru zła i zgorszenia ostatnie słowo zawsze należy do Boga. Kościół i wierni w zmaganiach ze złem nigdy nie są sami, ponieważ ich mocą i lekarstwem jest Eucharystia – jako serce życia i misji Kościoła.

Nadejście Judasza zapoczątkowało realizację zapowiedzi męki Jezusa. W kontekście zdrady tym mocniej ujawniła się złość prześladowców. Wizja pojmania została poprzedzona nawiązaniami do drzewa krzyża, na którym zawiśnie ciało Zbawiciela. Pojmanie potwierdziło złość wrogów, a zarazem odsłoniło ich niemoc widoczną w narastających obawach i lęku. Nasiliło również przygotowania ze strony wpływowych przeciwników Jezusa, z którymi szedł w parze strach paraliżujący Jego uczniów i Apostołów.

Jezus przed Annaszem i Kajfaszem

Przesłuchanie przed najwyższymi autorytetami religijnymi Izraela było farsą, w której preteksty zastąpiły przyczyny. Jednak właśnie wtedy, wśród pogardy, szyderstw i pośmiewiska, uwidoczniły się mesjańska tożsamość Jezusa i Jego prawdziwa godność. Podczas nocnych i porannych przesłuchań przed Annaszem i Kajfaszem w pełni zostaje odsłonięty sens dziejów Izraela. Tym większy paradoks stanowi zatem naigrawanie się z Jezusa i zaparcie się Piotra, a także – z jednej strony: najpiękniejszy znak wierności – obecność Maryi, Matki Jezusa, oraz – z drugiej strony: najwymowniejszy znak dramatu – obecność i rozpacz Judasza.

Jezus przed Piłatem i Herodem

Pochód do domu Piłata znowu obnażył złość prześladowców oraz potwierdził wierność Matki Jezusa, Magdaleny i Jana. Ze względu na wagę tego epizodu, wiele miejsca zajmuje opis pałacu i jego otoczenia. Przesłuchanie przed Piłatem opiera się na relacji z Ewangelii według św. Jana, postrzeganej przez biblistów jako najbliższej wydarzeniom, które opisuje.

Dawna siedziba Piłata to miejsce początku nabożeństwa Drogi Krzyżowej, czyli „bolesnego rozpamiętywania gorzkiej Męki naszego Boskiego Odkupiciela”. W mistycznej wizji jest też mowa o żonie Piłata i przesłuchaniu przed Herodem, marionetkowym królem żydowskim, od którego Jezus wraca do Piłata, gdzie wrogowie żądają ukrzyżowania Go.

Biczowanie, cierniem ukoronowanie i skazanie na śmierć

Szczegóły biczowania Jezusa budzą przerażenie i litość, obnażając najmroczniejsze strony ludzkich postaw i zachowań, silnie kontrastujące z postawą i wyglądem Maryi oraz Magdaleny. Przedłużeniem cierpień i udręk było ukoronowanie cierniem, po którym Piłat wystawił Jezusa na widok publiczny ze słowami: „Oto Człowiek”. Wizja uwypukla narastanie wrogości, która doprowadziła do znieczulicy serc i sumień, a napełniając Piłata strachem, do skazania Jezusa na śmierć krzyżową.

Dźwiganie krzyża na Golgotę

Jak paciorki różańca następują kolejne ogniwa dramatu: w poniżeniu i cierpieniach Jezus niesie swój krzyż. Po pierwszym upadku spotyka Matkę. Podnosi się z drugiego upadku. Pomoc Szymona Cyrenejczyka, mężczyzny „w wieku około 40 lat”, nie zapobiega trzeciemu upadkowi.

Wielką ulgę przyniosła Weronika, ocierając twarz Jezusa z potu, krwi i łez, zaś użyta przez nią chusta nabrała cudownych właściwości. Wizjonerka wzmiankuje również płaczące niewiasty, czwarty i piąty upadek Jezusa pod krzyżem, a także szósty i siódmy, gdy, wstępując na Golgotę, doszedł On do miejsca przeznaczenia. Otoczony prześladowcami i wspomagany przez nielicznych, nie pozostał sam: w drodze na Golgotę towarzyszyły Mu Maryja i święte niewiasty.

Ukrzyżowanie i śmierć Zbawiciela

Rozebranie z szat i podanie octu stanowiło wstęp do przybicia Jezusa do krzyża. Zastanawiają rozmaite szczegóły, o których nie ma wzmianki w Ewangeliach, a brzmiące bardzo wiarygodnie. Kolejny raz eksponuje się jedność i spójność historii zbawienia: „Wśród jęków bolesnych modlił się Jezus ustawicznie i powtarzał pojedyncze ustępy z psalmów i proroków, które przepowiedziane w Starym Zakonie, spełniały się obecnie w Nim”. Wizjonerka sugestywnie przedstawia podniesienie krzyża, losowanie sukni Jezusa, reakcję dwóch łotrów oraz – co wyjątkowo wymowne i poruszające – siedem słów Ukrzyżowanego. Jego śmierci towarzyszą niezwykłe znaki – trzęsienie ziemi i pojawienie się umarłych w Jerozolimie.

Pogrzeb i złożenie do grobu

Po żądaniu Józefa z Arymatei, by Piłat przekazał ciało, dokonało się otwarcie boku Jezusa i upewnienie co do śmierci dwóch ukrzyżowanych z Nim łotrów. Następuje opis ogrodu i grobu, do którego miało zostać złożone ciało Jezusa, a także przygotowań do pospiesznego pogrzebu oraz złożenia do grobu.