Z kraju

Uroczystości świętowojciechowe

Tu odbył się chrzest Polski

Ponad 40 biskupów oraz liczni wierni z archidiecezji gnieźnieńskiej i całej Polski uczestniczyli 27 i 28 kwietnia br. w uroczystościach patronalnych ku czci św. Wojciecha - głównego patrona Polski, Gniezna i archidiecezji gnieźnieńskiej. Niedzielnej Sumie odpustowej, stanowiącej centralny punkt obchodów, przewodniczył prymas Czech kard. Dominik Duka OP.

Przed Eucharystią procesja z relikwiami św. Wojciecha przeszła udekorowanymi ulicami Gniezna na plac św. Wojciecha u stóp katedry. W procesji oprócz srebrnego relikwiarza św. Wojciecha niesiono także relikwie innych polskich świętych i błogosławionych, m.in. bł. Radzyma-Gaudentego - przyrodniego brata św. Wojciecha i pierwszego arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego, św. Stanisława, który co roku „pielgrzymuje” do Gniezna, bł. Jolenty, bł. Bogumiła i bł. Jana Pawła II.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Prymas Polski abp Józef Kowalczyk pozdrowił wszystkich słowami bł. Jana Pawła II wypowiedzianymi w Gnieźnie w 1979 r: „Pozdrawiam Polskę, ochrzczoną tutaj przed tysiącem z górą lat”. Homilię wygłosił metropolita katowicki abp Wiktor Skworc, który zwrócił uwagę na brak aktywności polskich parlamentarzystów w kwestii prawnego zabezpieczenia ludzkich zarodków. Nawiązał także do toczącej się ostatnio dyskusji między pracodawcami, pracobiorcami i ich związkami zawodowymi a rządem. Pytał również o stan wiary Polaków.

Reklama

W czasie Sumy odpustowej abp Kowalczyk wręczył przedstawicielom młodzieży bierzmowanej księgi Pisma Świętego, a abp Celestino Migliore nałożył krzyże misyjne 36 misjonarkom i misjonarzom udającym się na misje.

Lednica 2013

„Tango Francesco” nad Lednicą

W sobotę 1 czerwca 2013 r. odbędzie się XVII Spotkanie Młodych Lednica 2000. W tym roku młodzi przybędą na Pola Lednickie pod hasłem: „W imię Ojca”. Organizatorzy największego katolickiego spotkania młodzieży bez udziału papieża zapewniają, że tegoroczny temat, chociaż trudny, niesie ze sobą ważne przesłanie. Jak mówi o. Jan Góra OP: - Będzie o ojcostwie, ponieważ Bóg jest Ojcem, bo my wszyscy mamy Ojca, bo wszyscy będziemy kiedyś matkami, ojcami, rodzicami. To ważny temat, który pokazuje, że źródłem życia jest sam Pan Bóg.

Siewcy Lednicy przygotowali na tegoroczne spotkanie piosenkę „Tango Francesco”, której będzie towarzyszył taniec, ułożony przez wodzirejów lednickich. „Tango Francesco” to utwór powstały z dedykacją dla obecnego papieża Franciszka oraz z myślą o Światowym Dniu Młodzieży w Rio de Janeiro. Słowa piosenki opierają się na modlitwie św. Franciszka z Asyżu.

(Red.)

Cudzysłów

Jesteśmy smutni, gdy się wewnętrznie z kimś kłócimy. Odzyskujemy radość, gdy się wewnętrznie ze wszystkimi pogodzimy, czyniąc tak, jak Chrystus zalecał: daj chleba twoim wrogom. To jest wyzwolenie.

Kościół jest wielką tajemnicą Bożą, kto chce o nim mówić uczciwie, musi mieć wiarę i musi go kochać.

Stefan Kardynał Wyszyński

Krótko

2 maja w Bazylice Watykańskiej Polacy dziękowali za beatyfikację wielkiego rodaka i jego wstawiennictwu powierzali swoje intencje. Abp Edward Nowak - były sekretarz Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych nazwał Jana Pawła II największym świadkiem wiary XX wieku.

Rząd uległ presji i premier zapowiedział, że znajdzie się dodatkowe pół miliarda złotych na politykę prorodzinną. Pieniądze zostaną przeznaczone na sfinansowanie rocznych urlopów macierzyńskich tzw. matkom pierwszego kwartału oraz na opiekę przedszkolną.

Władysław Bartoszewski otrzymał nagrodę Elie Wiesela. Jest to najwyższe odznaczenie przyznawane przez amerykańskie Muzeum Holokaustu.

Premier odwołał ze stanowiska ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina. Jego następcą jest Marek Biernacki.

Adopcja parlamentarzystów - to akcja wiernych z warszawskich parafii położonych najbliżej parlamentu, którzy rozpoczną we wrześniu br. cykl modlitw za wszystkich 560 posłów i senatorów. Każdy wierny wylosuje nazwisko konkretnego parlamentarzysty. Codziennie, aż do końca kadencji, będzie odmawiał w jego intencji dziesiątkę Różańca i „Pod Twoją obronę”.

Lewica będzie miała swoją gazetę codzienną. Na rynku pojawił się „Dziennik Trybuna”. Gazeta jest następcą wydawanej do 2009 r. „Trybuny”.

Polskie dzieci coraz częściej sięgają po używki - alarmują pedagodzy. Wiek inicjacji w tej materii stale się obniża. Dziś jest to już 11 lat.

W Łodzi ok. 250 dzieci wzięło udział 1 maja w IV Warsztatach dla Młodych „Boży Przyjaciele”. Pod okiem członków zespołu „Mocni w Duchu” maluchy uczyły się śpiewu, tańca, gry na gitarze i instrumentach smyczkowych. Podczas Mszy św. z uczestnikami i organizatorami warsztatów modlił się abp Marek Jędraszewski. Spotkanie zorganizowane zostało już po raz czwarty w łódzkim ośrodku Ojców Jezuitów.

Strony informacyjne opracowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego, KAI i BP KEP.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan